Η αγάπη μας...

Πως μπορώ να πω
δεν σ' αγαπάω
πως συνεχώς
να μη σε ζητάω.
Πως να λέω άλλο
πως δεν σε θέλω
πως τις ώρες μου
χορταίνω.
Στην καρδιά μου
μέσα κατοικείς
όλη την σκέψη μου
εξουσιάζεις
Στα μακρινά ταξίδια
του ονείρου μας
στην αγκαλιά σου
με πλαγιάζεις.

Κοντά σου είμαι κι
εσύ το ξέρεις
μην νιώθεις μόνος
μην υποφέρεις.
Κι όσο η γη αυτή
κάθε μέρα γυρίζει
η αγάπη που σου 'χω
θα πλημμυρίζει.

Εύκολα μπήκες
μες στη ζωή μου
κομμάτια σου χάρισα
της ψυχής μου.
Στα χέρια σου, τον
κόσμο μου, κρατάς
μια λέξη σαν πεις
πως μ' αγαπάς.

Εμείς οι δύο θα
είμαστε κάποτε μαζί
δεν θα μας χωρίζει
η μέρα, το φεγγάρι.
Κοίτα το αστέρι μας
πάντα είναι εκεί
κι αν έρθει η αυγή
κι αν έχει σκοτάδι.

Στ' όνειρο πάλι τρέχω
να σ' αγκαλιάσω
ζεστό φιλί στα χείλη
να σου αφήσω.
Στο στήθος σου να
γείρω να ξαποστάσω
της καρδιάς σου να
αγγίξω το χτύπο.

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου